Het is verdomme toch niet normaal
hoe dat leven waar je in gegooid bent
je leidt en maakt,
je afleidt en afmaakt,
het je maakt tot niks
en toch is het
je allemaal.
Posts by Peter-Jan Soeters:
147 >
Geef
af op me,
toe aan me,
me na wat je wil,
maar nooit op.
Geef me nooit op.
146 >
Hoe dan ook, onthou:
als je vecht met jezelf
weet je wie er wint.
’t Komt goed met jou.
145 >
Ben maar niet bang, want
ik hou je vast,
ook als de zon is opgebrand.
144 >
Terwijl ik doorliep
bleef een gedachte haken
aan de hoek die ik omging.
Misplaatst in deze tijd
hangt die daar nu,
vertellend over het moment
dat ik je daar tegen het lijf
gelopen ben.
143 >
Je ruikt zoals ik dacht
dat je ruiken zou.
Je ruikt zoals je lacht;
waardoor ik zo graag
aan je ruiken wou.
142 >
Even zag ik
m’n toekomst
in ons ogenblik.
141 >
We spraken af dat we het elkaar zouden laten weten
als een van ons de ander was vergeten.
140 >
Ik weet zeker
dat als jij dood bent
en je leven wordt geroemd,
men een lach, een zomeravond
en een wolk
naar je vernoemt.
139 >
de dood deed leed
de liefde leefde door